پردیس موزه ای رامسر؛ جایی که تجمل فرو ریخت و تاریخ باقی ماند

برای ساختن آینده ای بهتر، همیشه باید راهی به گذشته بازکرد؛ جایی که رد انتخاب ها، اشتباه ها، رویاها و دگرگونی های نسل های پیش از ما هنوز قابل خواندن است.این رجوع، تنهابا ورق زدن کتاب های تاریخی کامل نمی شود؛ بخشی از آن در موزه ها شکل می گیرد، جایی که گذشته نه در روایت های دور، بلکه در اشیای واقعی، در بافت ها، ترک ها و جزئیات زنده می شود. موزه ها توان آن را دارند که نگاه ما به تاریخ را شفاف تر و فهم ما از آینده را عمیق تر کنند؛ چون هر نمایشگاه، ویترین و شی تاریخی، دریچه ای است به مسیری که پیموده شده تا ما امروز اینجا ایستاده باشیم.

یکی از این موزه ها پردیس موزه ای رامسر است. در حاشیه جنگل های انبوه رامسر، جایی که مه هر صبح از کوه پائین می آید و روی پله های مرمر می نشیند، پردیس موزه ای رامسر ایستاده است. موزه رامسر، با مبلمان اروپای اش، امروز بیش از روایت کننده تجملات گذشته باشد، شاهدی آرام است بر تغییر ذائقه ها، سلیقه ها و سبک ها در ایران معاصر.

این گزارش تصویری، تلاشی است برای خواندن آنچه در لابه لای چوب، سنگ،فرش و نور مانده؛ برای دیدن چیزهائی که معمولا از قاب های رسمی حذف می شوند. از شکستگی های کوچک تا جزئیات ظریفی که زمان هرگز نتوانسته پنهان شان کند. اینجا تاریخ فقط پشت ویترین نیست؛ روی دیوارها نفس میکشد، لابه لای عاج های فیل، میان درختان بامبو.

این موزه در سال ۱۳۷۹ ، یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری رامسر شد و حالا با اضافه شدن موزه شکار به موزه عمارت مرمر، موزه تخصصی عاج ایران، آرایه های هنر، موزه آوندهای تاریخی، موزه حمام قدیم، نمایشگاه موزه ای و باغ موزه گیاه شناسی این مجموعه را تکمیل تر کرده است.

تیتر و متن: فاطمه کریمی