فقر و بدبختی این قدر زیبا !

در قطار که باز می‌شود، دو نفر با داریه زنگی به استقبال‌تان می‌آیند: «سیارم و می‌گردم کسی نمی‌دونه دردم/ آخ ظاهر شادی دارم، اما اصل دردم» نفر دوم می‌خواند: «نچینوم اون گلی که خار داره دلبر/ نگیروم دختری که یار داره دلبر» به به... در که پشت سرتان بسته شد، و تا به خودتان بیایید، یکی داریه‌اش را طرف‌تان گرفته و دارد می‌گوید: «دل جوونو شاد کن دلتو شاد کردیم. نقد نداری، دستگاه کارتخون هست، یه دشتی به ما بده جوون.» کجا دیده‌ای فقر و بدبختی و حاشیه نشینی این قدر زیبا باشد؟